ul. Szewska/Włosiennicza

Stargard, Stare Miasto, ul. Szewska/Włosiennicza, stan. 11 (AZP 32-10/166)

W latach 2015 - 2018 przeprowadzono 4 sezony prac archeologicznych na dawnych działkach w narożniku ul. Włosienniczej i dawnym przedłużeniu ul. Szewskiej o łącznej powierzchni 160m². Celem było rozpoznanie dawnej zabudowy tej części miasta. Na badanym obszarze zarejestrowano szereg obiektów i nawarstwień związanych z użytkowaniem tego terenu od średniowiecza do nowożytności.

Z nowożytnych obiektów najciekawsze wydają się dwie latryny XVIII wieczne zarejestrowane na podwórkach badanych kamienic. Z jednej pozyskano dość znaczny zbiór zabytków ruchomych jak i wydzielonych. Z ważniejszych odkryć są dwa fragmenty drewnianych fletów odkryte w trakcie eksploracji obiektu.

W trakcie prac natrafiono na pozostałości dwóch warsztatów produkcyjnych. Pierwszego ludwisarskiego, który funkcjonował w tym miejscu, a po produkcji odlewniczej pozostało kilkaset fragmentów form. Na jednym z nich zachował się gmerk (znak wytwórcy) mistrza – ludwisarza, którym był Joachim lub Jacob Ingerman. Obaj funkcjonowali w Stargardzie w latach ok. 1500-1542 (podobny gmerk odkryto w trakcie prac archeologicznych przy kaplicy św. Jakuba w Stargardzie). Drugiego garbarsko-szewskiego z pozostałościami kadzi garbarskich oraz licznymi fragmentami ścinków skórzanych czy tez całych przedmiotów: butów czy pochewek.

Badania najniższych poziomów osadniczych odsłoniły kilka szczątkowo zachowanych konstrukcji drewnianych. Jednym z nich była chata/budynek gospodarczy o wym. ok. 4´6 m,  dłuższym bokiem zorientowanym na osi N-S. Jest to przykład konstrukcji mieszanej – wykorzystano konstrukcję międzysłupową, którą w części SE uzupełniono odcinkiem wbitych w ziemię desek (konstrukcja palisadowa). Znajdowane z kolei fragmenty ramy dolnej z gęsto umieszczonymi gniazdami oraz wąską pazą wskazują na stosowanie rozwiązań szkieletowych. Z etapem tych prac jest rejestracja sieci pali, które występowały na całej badanej powierzchni. Dębowe pnie były wbite głęboko w calec i miały za zadanie ustabilizować podmokły teren – warstwy naturalne natrafiono sporą ilość resztek mięczaków. Analizy dendrochronologiczne oscylują w granicach połowy XIII w. m.in. 1247, 1250, czy też 1288.

W trakcie badań pozyskano znaczną ilość materiału zabytkowego: 10476 fragm. ceramiki naczyniowej  oraz 711 fragm. kafli, 13 fragm. detalu architektonicznego, 45 fragm. fajek glinianych, 633 fragm. szkła, 9609 fragm. kości zwierzęcych oraz 1923 zabytków wydzielonych, wśród których wyróżniono m.in. żelazne noże, podkowy, zachowane fragm. skórzane buty, pochewki i wiązania, drewniane miski czy wykonana z kości lub rogu kość do gry.